U dzieci zaburzenia psychiczne przebiegają zdecydowanie inaczej niż u dorosłych, dlatego niejednokrotnie trudno je zaobserwować lub wprost uznać, że to się właśnie dzieje. Do niepokojących objawów można zaliczyć napady płaczu, nadpobudliwość, irytację, obniżony nastrój, podatność na dystraktory i inne. Syndrom dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej (DDD) to nie choroba ani zaburzenie psychiczne. Syndrom DDD można określić jako zespół cech, przekonań i zachowań prezentowanych przez osoby wychowywane w rodzinie dysfunkcyjnej. Doświadczenia z dzieciństwa kształtują i znacząco wpływają ich na funkcjonowanie w życiu dorosłym. zaburzenia afektywne (manię lub depresję z nasilonym lękiem), urojenia lub psychozy schizofreniczne, zaburzenia osobowości. Często obserwuje się także problemy z agresją u osób po odstawieniu alkoholu lub substancji psychoaktywnych. Agresja u nastolatków i dzieci. Jeżeli jesteś rodzicem, może martwić cię agresja u dzieci kiedykolwiek zdiagnozowano problemy psychiczne cierpiała z powodu dwóch, a nawet kilku jednostek chorobowych w swoim życiu (według WHO z 2000 r.). Współwystępowanie zaburzeń rozwojowych u dzieci to dzisiaj niemal zasada, a nie wyjątek. Dziecko, którego rozwój jest nietypowy tylko w jednej sferze na- Spis treści. Zaburzenia psychotyczne - przyczyny i rodzaje; Zaburzenia psychotyczne - objawy; Zaburzenia psychotyczne - leczenie; Zaburzenia psychotyczne to grupa zaburzeń psychicznych, które charakteryzuje utrata zdolności oceny rzeczywistości, zaburzenia w jej postrzeganiu, zmienność nastrojów oraz występowanie halucynacji i/lub urojeń. Słowa choroba nowotworowa, zaburzenia psychiczne, depresja, dzieckokluczowe: Summary Cancer treatment is a complex and long‑lasting process, whose outcomes can be anything from recovery . UWAGA! RABAT 15% ważny do 8 sierpnia 2022! Aktualnie dzieci i młodzież coraz częściej doświadczają kryzysów psychicznych spowodowanych ogromnym obciążeniem emocjonalnym. Lęk, stres, zaburzenia nastroju, przytłoczenie skrajnymi emocjami, utrata poczucia bezpieczeństwa powoduje, że małoletni nie są w stanie poradzić sobie z uczuciami, które odczuwają. Dlatego też rada programowa czasopisma Psychologia w Praktyce przygotowała praktyczny warsztat dla psychologów i terapeutów, którzy w sposób specjalistyczny wspierają emocjonalny rozwój dzieci i nastolatków. Podczas intensywnego interaktywnego warsztatu odpowiemy na pytania: W jaki sposób rozpoznawać, że wahania nastroju, nadmierne wyciszenie lub agresja i zwiększona aktywność ruchowa, a także zmiana nawyków żywieniowych spowodowane są nadmiernym stresem, lękiem i brakiem umiejętności poradzenia sobie z trudnymi emocjami? Jak prowadzić diagnostykę psychologiczną zaburzeń emocjonalnych u dzieci i nastolatków i jak odróżnić zaburzenie emocjonalne od emocjonalności wynikającej z danego okresu rozwojowego? Jak sytuacja rodzinna, nowe technologie oraz zmiany w jakości funkcjonowania dzieci i nastolatków wpływają na powstawanie zaburzeń emocjonalnych? Za pomocą jakich metod i technik pracować z dzieckiem doświadczającym lęku, stresu i obciążenia emocjonalnego? Dowiesz się, w jaki sposób identyfikować kryzysy psychiczne dzieci i młodzieży spowodowane nadmiernym obciążeniem emocjonalnym Na przykładzie konkretnych studiów przypadków i sytuacji terapeutycznych otrzymasz zestaw praktycznych wskazówek diagnostycznych odpowiadających aktualnym potrzebom współczesnych gabinetów terapeutycznych i specyfice pracy z małoletnimi Zobaczysz, jak pracować w systemie rodzinnym dziecka, które nie potrafi poradzić sobie z trudnymi emocjami, lękiem i stresem – otrzymasz przykłady technik i narzędzi terapeutycznych do wykorzystania od ręki Poznasz rekomendowane metody pracy w obliczu postępujących zmian w obszarze problemów emocjonalnych dzieci i młodzieży Film szkoleniowy 1 godzinny materiał szkoleniowy 1 godzinny materiał szkoleniowy Najlepsi eksperci Ucz się od specjalisty-praktyka z wieloletnim doświadczeniem Ucz się od specjalisty-praktyka z wieloletnim doświadczeniem Konkretne metody i techniki terapii do kształcenia odporności emocjonalnej dziecka i nastolatka do kształcenia odporności emocjonalnej dziecka i nastolatka Wskazówki w pytaniach i odpowiedziach Jak pracować z zaburzeniami emocjonalnymi dzieci i nastolatków Jak pracować z zaburzeniami emocjonalnymi dzieci i nastolatków ✔ Rozwój emocjonalny dzieci i młodzieży – kiedy rozpoznać, że mamy do czynienia z zaburzeniem? ✔ Wpływ nowych technologii, funkcjonowania rodzinnego i aktualnych zmian w jakości funkcjonowania dzieci i nastolatków na występowanie lęku, stresu, braku poczucia bezpieczeństwa ✔ Najpowszechniejsze przyczyny zaburzeń w obszarze emocjonalności dziecka i nastolatka ✔ Zaburzenia emocjonalne – jak je rozpoznać oraz jakie metody terapeutyczne sprawdzą się w pracy psychologa i psychoterapeuty? Karolina Maniewska Psycholog kliniczny, psychoterapeuta dzieci, młodzieży i osób dorosłych, doradca systemowy. Pracuje w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej oraz prowadzi własną praktykę psychoterapeutyczną. Wiedza i ćwiczenia na światowym poziomie. Najlepszej jakości materiały merytoryczne. Wygodna i sprawdzona formuła online. Rozwój seksualny dzieci i młodzieży Edukacja Sprawdź Data startu Nabór otwarty Osobowość narcystyczna i zaburzenia współwystępujące we współczesnym świecie Terapia psychologiczna Sprawdź Data startu Nabór otwarty >> DO KATALOGU << Zaburzenia nerwicowe u dzieci przyjmują różne postacie trwającego wiele lat lęku, który nieleczony rzutuje na ich późniejszym życiu. Szacuje się, że w Polsce z nerwicą zmaga się co 5. dziecko. Dowiedz się, jak rozpoznać chorobę i jak ją leczyć. Nerwica to poważna przypadłość, niejednokrotnie uniemożliwiająca normalne funkcjonowanie dziecka. Leczenie jest długotrwałe i trudne. Często niestety nie da się całkowicie pokonać Na nerwicę choruje 10-15% dzieci w wieku szkolnym. Do okresu dojrzewania równo między chłopców i dziewczynki rozkłada się zachorowalność. Po tym okresie (12-14 lat) nerwica częściej dotyka – czym jest i skąd się bierze?Nerwica jest zaburzeniem lękowym. Może objawiać się pod różnymi postaciami:fobia,zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (napady silnego lęku),lęk separacyjny,fobie specjalistów wpływ na wzmożone zapadanie dzieci na nerwicę, jakie można zaobserwować na przestrzeni lat, to pokłosie stresu w domu oraz szkole, z którym dziecko spotyka się od najmłodszych ma jednej przyczyny zaburzeń nerwowych. Pewną rolę w podatności na zapadnięcie na to schorzenie odgrywają geny. Jednakże nie jest tak, że każde pokolenie musi odziedziczyć Dziedziczy się podatność, która zależna jest od współdziałania wielu genów. W przypadku nałożenia się na ową podatność różnych czynników ( stres w szkole) powstaje duże prawdopodobieństwo wystąpienia podatności na nerwicę istotna jest także konstrukcja psychiczna dziecka i sposób poradzenia sobie z lękiem. Nerwica – najczęstsze postaciObjawy uwarunkowane są wiekiem dziecka. Przykładowo zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD) rozwijają się zazwyczaj u dzieci w wieku 8-10 lat. Lęk separacyjny pojawia się u dzieci 3-5 lat (do około 5. roku życia powinien ustąpić). Występujący tego rodzaju lęk u dziecka 8 lat, jest już Należy pamiętać, że lęk jest czymś normalnym – ostrzega, pomaga dostosować się do otoczenia. Zaburzenie pojawia się wtedy, gdy lęk staje się normą, wpływając na jakość funkcjonowania lęk może odczuwać w różnych sytuacjach, jak i różne czynniki mogą go wywoływać ( pójcie do szkoły, deszcz, wiatr).fot. panthermediaNerwica – kiedy iść do specjalisty?Rozpoznanie w porę nerwicy u dziecka pozwala na leczenie zakończone sukcesem. Należy obserwować swoją latorośl. Niepokój powinno wzbudzić, gdy dziecko:zaczyna bać się rzeczy normalnych ( deszcz),wykonuje irracjonalne czynności ( myje ręce kilkanaście razy, uważając, że jak tego nie zrobi, to komuś z bliskich coś się stanie),jest smutne,ma kłopoty z koncentracją,nie chce wychodzić z takim przypadku warto zasięgnąć opinii psychologa. Dobrze jest, by na początek sam rodzic udał się do specjalisty. Po zebraniu wywiadu psycholog może odpowiednio przygotować się do spotkania z dzieckiem. Ponadto może skonfrontować to, co powiedział rodzic z tym, co powie dziecko. U dzieci prawidłowo rozwijających wyżej wspomniane procesy z wiekiem stopniowo zanikają. Natomiast u dzieci doświadczających traumy psychicznej objawy dysocjacyjne ulegają zmianie i nasileniu, wraz z wiekiem prowadząc do poważnych zaburzeń w sferze psychicznej (Schore, 2009). Dlatego istotne jest rozróżnienie dysocjacji na dysocjację rozwojową czy adaptacyjną (rozumianą jako mechanizm obronny niezbędny do przeżycia) od dysocjacji patologicznej (rozumianej jako utrwalony, nieadekwatny i szkodliwy wzorzec reakcji organizmu na subiektywnie odbierane zagrożenie, powstały na bazie traumatycznych doświadczeń). W niniejszych rozważaniach, choć zdajemy sobie sprawę z istnienia wielu różnych sposobów rozumienia dysocjacji uwzględnianych i definiowanych przez klasyfikacje ICD-10 czy DSM-5, przez dysocjacje będziemy rozumieć wszelkie względnie trwałe zaburzenia czy deficyty w zakresie integracji funkcji somatycznych, motorycznych, percepcji, emocji, pamięci, świadomości oraz tożsamości, jakie występują u dzieci w następstwie doświadczeń traumatycznych. Według niektórych autorów (Courtois, Ford 2009; Drozdowski, Weigl 2011) organizm narażony na powtarzające się zagrożenia, zaniedbania, nadużycia ze strony rodzica lub innego znaczącego opiekuna tworzy nieprawidłowy model równowagi. Zaburzona autoregulacja przejawia się zarówno poprzez nadmierne pobudzenie, jak i stany dysocjacyjne u dziecka, przeplatając się wzajemnie. Fundamentem dla rozwoju zaburzeń dysocjacyjnych może stać się nieprawidłowy model wyjścia rozumienia znaczenia pojęcia „relacji przywiązaniowych”/„więzi” stanowią podstawowe założenia Teorii Więzi Psychicznej Johna Bowlby’ego (1969). Zgodnie z założeniami teorii i praktyką kliniczną tworzenie więzi jest biologiczną potrzebą człowieka jako nieodłączny uwarunkowany ewolucyjnie system motywacyjny zachowania gatunku; więzi tworzą się poprzez zachowania, które wyzwalają/podtrzymują bliskość z opiekunem; więź jest emocjonalnym łącznikiem między ludźmi; reakcje przywiązaniowe aktywowane są niepewnością, lękiem, poprzez uruchamianie systemu przywołania wsparcia i pomocy. Fundamentem rozwoju prawidłowej, bezpiecznej więzi jest dostrojony do potrzeb niemowlęcia opiekun. Liczne badania wskazują na konsekwencje zaburzeń w obszarze relacji przywiązania we wczesnym dzieciństwie. Niekorzystne doświadczenia do trzeciego roku życia w obszarze relacji przywiązaniowych są doświadczeniami traumatycznymi i urazowymi. Długofalowe efekty tych wczesnych niekorzystnych doświadczeń mogą ujawnić się w starszym dzieciństwie lub w okresie adolescencji w formie zaburzeń emocjonalnych lub zachowań przestępczych, a po wejściu w wiek dojrzały w formie zaburzeń psychicznych (zob. Piotr Marchwicki, 2004). Na bazie trudnych pierwszych doświadczeń może rozwinąć się zespół stresu pourazowego. Zdaniem Alana Schore (2002) istotnym predyktorem zaburzeń posttraumatycznych w okresie dorastania i dorosłości jest przywiązanie zdezorganizowane/zdezorientowane w dzieciństwie (Schore, 2002). Najogólniej ujmując, są to problemy w rozwijaniu dojrzałych form regulacji stosunków z otoczeniem społecznym. W aktualnej praktyce klinicznej coraz częściej pojawia się potrzeba holistycznego ujęcia rozwoju człowieka. W tym ujęciu uwzględnia się wzajemne powiązania między podłożem biologicznym i uwarunkowaniami społecznymi rozwoju. Dla zrozumienia pamięci traumatycznych doświadczeń (także w obszarze relacji przywiązania) kluczowa jest pamięć sensoryczna – ciało „prowadzi rejestr” (van der Kolk, 2018). Traumatyczne zdarzenia zostają zapamiętane i odsunięte w przeszłość, tak samo jak inne doświadczenia życiowe. Cytując Babette Rotshild: „Trauma zakłóca życie swoich ofiar, narzucając się wzrokową, słuchową i/lub somatyczną rzeczywistością (…). Bez względu na to, czy trauma jest pamiętana czy nie, z trudem przychodzi uświadomienie sobie, że należy do przeszłości i niebezpieczeństwo minęło” (Rotshild, 2014). Van der Kolk, dokonując przeglądu badań dotyczących zaburzeń biologicznych występujących w reakcji na stres urazowy, wymienia zmiany dotyczące zakłócenia funkcjonowania mózgu. Efekty neurohormonalne odnoszą się do zmian na poziomie wydzielania neuroprzekaźników noradrenergicznych i serotonergicznych oraz opiatów endogennych. Badania wskazują na: podwyższony poziom wydzielania katecholamin, hamowanie działania MAO, dysregulację receptorów adrenergicznych, spadek wydzielania serotoniny oraz wzrost wydzielania opiatów przy ekspozycji na bodźce przypominające traumę. Zmiany dotyczące pamięci obejmują amnezje oraz hipermnezje. Skutki neuroanatomiczne obejmują spadek efektywności pracy hipokampa (niektóre dane wskazują na zmniejszenie jego objętości); pobudzenie prawej strony ciała migdałowatego podczas wspomnień; pobudzenie obszarów sensorycznych prawej półkuli; spadek aktywacji ośrodka Broca podczas hipermnezji (flashbacks); zaznaczoną lateralizację aktywności prawej półkuli podczas aktywacji traumatycznych wspomnień (van der Kolk, et al. 1996). W rozumieniu reakcji posttraumatycznych nie można pomijać aspektu neurofizjologicznego, gdyż to reakcje somatyczne wytyczają kierunek obserwowanych zachowań. Jednym z przykładów może być zachowanie dziecka, które reagując adekwatnie do wewnętrznych odczuć, zostaje wtórnie odrzucone przez pochopnie oceniające otoczenie. Cytując terapeutkę Beverly James: „W miarę jak u dzieci narastają potrzeby i napięcie zachowują się one negatywnie w sposób wymuszony – zachowanie takie jest odbierane przez otoczenie jako manipulujące i wolicjalne. Ludzie reagują na te dzieci złością, zwracając uwagę jedynie na ich negatywne zachowania. Dzieci natomiast umacniają się w przekonaniu, że nikt nie jest w stanie zaspokoić ich potrzeb i koło się zamyka” (James, 2003, s. 55). Innym przykładem ryzyka błędnej oceny jest brak wiedzy o tym, że u dzieci, zwłaszcza w młodszym wieku szkolnym, często w obrazie depresji dominuje niepokój, a nie apatia, objawiający się rozdrażnieniem, rozproszeniem uwagi, ciągłą i nadmierną aktywnością bez przerw na odpoczynek. W wielu przypadkach istnieje ryzyko błędnego rozpoznania ADHD zamiast depresji (Sabaté, 2003). Na gruncie praktyki istnieje wiele podejść skoncentrowanych na biopsychospołecznym rozumieniu człowieka. Jednym z podejść terapeutycznych uznawanym na świecie od lat 70. ubiegłego wieku jest Neuroafektywny Model Relacji Przywiązania (NARM) Lawrenca Hellera (Heller, 2018). W tym ujęciu dobre relacje społeczne są ściśle uwarunkowane poczuciem więzi ze sobą oraz z innymi ludźmi; są uzależnione od znalezienia rozsądnego stanu równowagi między zdolnością obserwowania swoich własnych uczuć i jednocześnie uczuć innych ludzi. Podtrzymywanie relacji wiąże się z monitorowaniem własnych wewnętrznych impulsów, jak również stanów innych ludzi. Jednostka doświadczająca wewnętrznej organizacji, kontaktu ze sobą oraz z innymi rozwija i tworzy relacje oparte na wzajemności dawania i brania, w poszanowaniu ludzkiej godności. W sytuacji gdy zaburzona jest relacja przywiązaniowa we wczesnym dzieciństwie (w wyniku zaniedbania, przemocy, braku zdolności do nawiązywania bliskiej relacji przez opiekuna) dochodzi do trwałych zmian w psychicznym rozwoju. Zaburzenia w procesie tworzenia relacji przywiązaniowych na wczesnym etapie życia są zawinione przez mało responsywne otoczenie (można tu zaliczyć zaniedbanie, przemoc, choroba opiekuna). Brak/niedostatek bliskości rozpatrywany jest w kategoriach wczesnodziecięcej traumy relacyjnej. Mechanizm przebiegu procesów będących efektem nieodpowiedniej opieki nad dzieckiem jest taki sam, jak w przypadku doświadczeń traumatycznych – powoduje napięcie w ciele, aktywację układu nerwowego oraz nierównowagę w biochemii ciała. W założeniach NARM wskazuje się, iż małe dziecko – odbiorca opieki – nie może wiedzieć, że osoby z otoczenia reagują nieadekwatnie na jego potrzeby, doświadcza poczucia osobistej porażki, którą przekształca w późniejsze poczucie bezwartościowości, winy, osobistego wstydu. Początkowo w reakcji na niedostrojenie opiekuna w zaspokajaniu potrzeb pojawia się w różnym nasileniu złość i fizjologiczna niemoc. Gdy podstawowe potrzeby są ciągle niezaspokajane, dochodzi do rozregulowania układu nerwowego oraz niewłaściwego kontaktu ze sobą – przekonanie, że nie jest się wystarczająco wartościowym, aby doświadczać zaspokajania potrzeb, prowadzi do rezygnacji z komunikowania oczekiwań. Cytując autora, NARM mechanizm wygląda następująco: „Jeśli się ujawnię z tym, co czuję – utracę relację, jeśli się nie ujawnię – utracę siebie”. Małe dziecko jest całkowicie zależne od opiekuna, dlatego rezygnacja z więzi z opiekunem niesie ryzyko śmierci. Więc tym, co ulega zatraceniu, jest rezygnacja z części siebie – swojej autentyczności, szczerości, poczucia prawa do posiadania i komunikowania potrzeb. Rodzi się wówczas naturalna potrzeba stosowania strategii zachowania w różnych sytuacjach społecznych. Strategie nie są intencjonalnym mechanizmem manipulacji, są naturalną odpowiedzią na wczesnodziecięce doświadczenia. Są warunkiem przetrwania w niekorzystnym środowisku. Natomiast jeśli utrzymują się w życiu dorosłym, stwarzają blokadę pełnego rozwoju i poczucia szczęścia. Heller opisał pięć stylów: 1) związany z kontaktem: brak kontaktu z własnym ciałem i emocjami; niezdolność do bycia w kontakcie z innymi (przejawem w zachowaniu może być duma z powodu tego, że nie ma się „prozaicznych” potrzeb); 2) związany z dostrojeniem: trudność w rozpoznawaniu własnych potrzeb na poziomie fizycznym i emocjonalnym, poczucie, że nie zasługuje się na zaspokajanie potrzeb (osoba rezygnuje z własnych potrzeb, aby zaspokajać potrzeby innych, równocześnie doświadcza samotności i smutku, że inni nie domyślają się potrzeb tej osoby); 3) związany z zaufaniem: poczucie, że można polegać wyłącznie na sobie, poczucie, że trzeba kontrolować relacje; brak zdolności do zdrowej zależności i współzależności z innymi ludźmi; 4) związany z autonomią: niezdolność stawiania granic, mówienia nie, wyrażania swojego zdania bez poczucia winy czy strachu, stawianie sobie nadmiernych wymagań, rezygnacja z niezależności, aby nie być odrzuconym; 5) związany z miłością-seksualnością: trudność w łączeniu miłości, bliskich więzi i seksualności, poczucie własnej wartości oparte na wyglądzie i wydajności w działaniu. Podsumowując, „inteligentne style przetrwania” (Heller, 2014) pojawiają się w niewystarczająco dostrojonym środowisku, dziecko odszczepia się od własnych potrzeb, aby podtrzymać relację z opiekunem; centralny mechanizm to chronienie relacji przywiązania. Pojawia się identyfikacja oparta na wstydzie (jeżeli nie dostaję czegoś, to znaczy ze mną jest coś nie tak). Adaptacyjne mechanizmy przetrwania nie są złe, jednak mogą utrudniać (uniemożliwiać) relacje ze sobą i innymi. Wypracowane style ujawniają się w późniejszych relacjach, dorośli korzystający ze strategii dziecka mają kłopoty ze współpracą, w budowaniu relacji, nie wpisują się w oczekiwania społeczne, ani nie potrafią zaspokajać osobistych potrzeb, ujawniają niezdolność do samoregulacji (oddech, świadomość, dotyk, ruch) i projekcja na świat własnego kontaktu ze sobą. Cytując Edith Eger: „Najgorsze jest więzienie, które mamy we własnym umyśle, a klucze do niego znajdują się w naszej kieszeni. Są nimi: chęć wzięcia całkowitej odpowiedzialności za własne życie, chęć podjęcia ryzyka, chęć uwolnienia się od oceniania siebie i odzyskania swojej niewinności, a także pokochanie siebie takimi, jakimi jesteśmy naprawdę – ludzkimi, niedoskonałymi, z wszystkimi naszymi wadami i zaletami“ (Eger, 2018, s. 371). Czołowi włoscy psychoterapeuci, Liotti i Farina (2016), jednoznacznie wskazują, iż u osób z traumą relacyjną występują w życiu dorosłym poważne trudności z regulacją i modulacją pierwotnych emocji, takic... Dane są zatrważające. Według raportu Digital Health Reporter jedno dziecko na osiem będzie cierpiało na zaburzenia psychiczne. U niektórych z nich rozwiną się one jeszcze przed ukończeniem trzeciego roku życia. Lekarze apelują, by nie lekceważyć pierwszych symptomów. Zobacz film: "6 nietypowych produktów, które niszczą IQ" spis treści 1. Jak zauważyć pierwsze objawy choroby psychicznej u dziecka? 1. Jak zauważyć pierwsze objawy choroby psychicznej u dziecka? Niemal 25 proc. dzieci będzie przechodziło jakąś formę choroby powiązanej z depresją zanim ukończy dziewiętnaście lat. Rodzice często nie zauważają pierwszych objawów, lub je lekceważą. Często łatwo można przegapić coś, co w przyszłości może rozwinąć się w niebezpieczną chorobę. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na nastrój dziecka. Każdy może mieć gorszy dzień, czy nawet gorszy okres. Jeśli jednak złe myśli nie opuszczają dziecka i nie potrafi się cieszyć z takich okazji jak święta, czy urodziny może należy udać się do specjalisty lub porozmawiać z dzieckiem. Szczególnie ważne jest to w kontekście utraty radości z wykonywania rzeczy, które dziecko kiedyś lubiło robić. Ważnym barometrem zdrowia psychicznego dzieci jest również ich fizjologia. Jeśli dziecko czuje się zmęczone przez cały czas, może to oznaczać niedobór magnezu, ale może być również jednym z pierwszych objawów depresji. W łóżku dziecko czuje się bezpiecznie i nie musi się konfrontować z rzeczywistością. Kolejnym aspektem, który powinien zwrócić naszą uwagę są nieprawidłowości w odżywianiu. Tutaj warto zwrócić uwagę na skrajności. Rodzice powinni zareagować zarówno w przypadku niechęci do jedzenia i znacznej utraty wagi, jak również w przypadku, kiedy dziecko je nieregularnie lub spożywa nieodpowiednie ilości. W psychologii występuje bowiem pojęcie "zajadania strachu". Wiele problemów mogą również wychwycić przyjaciele i otoczenie dziecka. Problemy z koncentracją, czy niska samoocena to objawy, które znacznie łatwiej zaobserwować, kiedy dziecko jest w grupie (w szkole, na treningu) dlatego rodzice powinni często rozmawiać z nauczycielami i innymi osobami, które przebywają z dzieckiem poza domem. A najważniejsze, by nigdy nie lekceważyć myśli samobójczych. Zwłaszcza jeśli są artykułowane przez dziecko. Brytyjska organizacja przywołuje dramatyczne dane. Co 90 minut ktoś na Wyspach Brytyjskich popełnia samobójstwo. Jest to najczęstsza przyczyna śmierci osób poniżej 35. roku życia. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Rekomendowane przez naszych ekspertów polecamy Tez mialem takie odczucie ,,bycia obok,, po covidzie-przeszedlem srednio, leczac sie w domu. Teraz, po pol roku, dopiero odczuwam poprawe samopoczucia. Duzo vit z grupy B, magnez, potas, wysypiac sie, kontakt z natura i cierpliwości. Pozdrawiam Cytuj

zaburzenia psychiczne u dzieci forum